Wiesław Alojzy Mering, urodzony 10 grudnia 1945 roku w Żukowie, to postać o bogatej karierze w Kościele katolickim. Jako polski duchowny rzymskokatolicki, jego wkład w życie religijne i społeczne był niezwykle istotny.
Posiada on stopień doktora nauk humanistycznych, co podkreśla jego zaangażowanie w rozwój intelektualny i duchowy. Pełnił funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie przez jedenaście lat, od 1992 do 2003 roku, co było istotnym okresem w jego karierze.
Następnie, Mering został mianowany biskupem diecezjalnym włocławskim, sprawując tę ważną funkcję przez osiemnaście lat, od 2003 do 2021 roku. Obecnie, od 2021 roku, pełni rolę biskupa seniora diecezji włocławskiej, co odzwierciedla jego długoletnią służbę i doświadczenie.
Życiorys
Wiesław Mering przyszedł na świat 10 grudnia 1945 roku w miejscowości Żukowo. Już w roku szkolnym 1958/1959 rozpoczął naukę w liceum w Kartuzach, lecz wkrótce przeniósł się do III Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni, gdzie zakończył edukację w 1962 roku, zdając maturę. Po tym czasie rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Jednak po dwóch latach zrezygnował z tej formy kształcenia i zdecydował się na naukę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył w 1969 roku, obroniwszy pracę na temat Katalog chronologiczny pism Jana Gersona (1363–1429) i uzyskując tytuł magistra filozofii.
Po zakończeniu studiów przeniósł się ponownie do seminarium w Pelplinie, aby wznowić studia teologiczne. Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 maja 1972 roku biskup pomocniczy chełmiński Zygfryd Kowalski w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. W latach 1974–1976 odbył specjalistyczne studia z zakresu filozofii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, kończąc je z tytułem doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy o koncepcji metafizycznej struktury duszy w tomizmie egzystencjalnym. Jego kolejne kroki prowadziły go do Uniwersytetu Nauk Humanistycznych w Strasburgu, gdzie w drugiej połowie lat 70. spędził rok na stypendium rządu francuskiego, uzyskując stopień licencjata teologii.
W latach 1972–1974 pracował jako wikariusz w parafii św. Marcina w Sierakowicach, a po powrocie z zagranicznych studiów, został wikariuszem wparafii Chrystusa Króla w Toruniu w 1978 roku, a później, w latach 1978–1981, w parafii Matki Boskiej Różańcowej w Gdyni. W okresie 1981–1983 pełnił funkcję proboszcza w parafii św. Marcina w Lignowach Szlacheckich. Od 1983 do 1990 roku zajmował się diecezjalnym wizytatorstwem nauki religii, a równocześnie był duszpasterzem rodzin diecezji chełmińskiej. Pełnił również funkcję diecezjalnego cenzora ksiąg religijnych oraz brał udział w pracach kolegium konsultorów i rady kapłańskiej diecezji.
W ważnych rolach, które przyjął, był przewodniczącym Rady Programowej Wydawnictwa Diecezjalnego „Bernardinum” oraz redaktorem naczelnym rocznika naukowego pelplińskiego seminarium „Studia Pelplińskie”. Był także członkiem rad programowych kwartalnika dotyczącego formacji kapłańskiej „Pastores” oraz Radia Głos. W 1989 roku otrzymał tytuł kapelana honorowego Jego Świątobliwości, a pięć lat później stał się prałatem domowym. W 1992 roku został kanonikiem honorowym, a w 1994 kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej Pelplińskiej.
W 1983 roku rozpoczął karierę wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, a następnie od 1992 do 2003 roku sprawował urząd rektora tej instytucji. W międzyczasie wykładał także wWyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie w latach 1984–1986 oraz w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu w latach 1994–1995.
W archiwach Instytutu Pamięci Narodowej są informacje, które wskazują, że w drugiej połowie lat 70. zarejestrowano go jako tajnego współpracownika Służby Bezpieczeństwa pod pseudonimem „Lucjan”. Jak twierdzi Jan Żaryn, ta współpraca miała być świadoma. W odpowiedzi na te zarzuty Wiesław Mering zaprzeczył jakiejkolwiek współpracy z służbami PRL.
25 marca 2003 roku papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji włocławskiej, a 26 kwietnia 2003 roku przyjął święcenia biskupie oraz odbył ingres do bazyliki katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku. Głównym konsekratorem był arcybiskup Józef Kowalczyk, a współkonsekratorami Bronisław Dembowski (ustępujący biskup diecezjalny włocławski) oraz Jan Bernard Szlaga (biskup diecezjalny pelpliński). Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Iustitia, pax et gaudium” (Sprawiedliwość, pokój i radość).
W nowej diecezji zreorganizował kurię oraz ustanowił szereg nowoczesnych struktur, takich jak rada ds. święceń, diecezjalny zespół ds. stałej formacji kapłanów oraz studyjny zespół ds. duszpasterstwa ogólnego. Zainicjował również utworzenie Diecezjalnego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego we Włocławku, jak również przyczynił się do powstania Domu Rekolekcyjnego Diecezji Włocławskiej oraz schroniska dla bezdomnych. Ustanowił fundusz solidarnościowy dla kapłanów diecezji włocławskiej. 27 kwietnia 2021 roku papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędowania w diecezji ta czuwał nad nią jako administrator apostolski do 7 czerwca 2021 roku, gdy nowy biskup kanonicznie objął diecezję.
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski w 2005 roku Wiesław Mering zasiadł w Radzie ds. Dialogu Religijnego, gdzie objął przewodnictwo Komitetu ds. Dialogu z Niewierzącymi, a między 2006 a 2016 rokiem pełnił rolę przewodniczącego Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego.
Odznaczenia i wyróżnienia
W 2016 roku Wiesław Mering otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, co stanowi istotne uznanie za jego wkład w kulturę.
W 2018 roku wyróżniono go honorowym obywatelstwem Uniejowa, co dodatkowo podkreśla jego znaczenie w społeczności.
Rok 2017 przyniósł mu kolejny sukces, gdy został laureatem Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka, co jest świadectwem jego osiągnięć w dziedzinie.
Oceń: Wiesław Mering